Wrocławski ratusz
– jeden z najpiękniejszych i najlepiej zachowanych historycznych ratuszy w Polsce. Ratusz wzniesiono w południowej części Rynku. Budowa ratusza trwała od połowy XIII w. do XVI. W północno-zachodnim części zbudowano wieżę o wysokości 67 metrów, a na jej szczycie położono renesansowy hełm. Znajduje się w niej najstarszy w Polsce dzwon zegarowy z 1368 roku.
Przez długie lata zapuszczony ratusz doczekał się dużej renowacji w końcu XIX w.; przeprowadził ją Karl Lüdecke, który zbudował nową klatkę schodową i odnowił sterczyny. W latach 30. XX w. przeprowadzono kolejną renowację - Rudolf Stein zaprojektował nowe posadzki, otynkowano elewację wschodnią. Zlikwidowano też wszystkie kramy przekupniów otaczające ratusz - pozostała jedna, w której mieści się dziś kiosk z pamiątkami.
Podczas II Wojny Światowej ratusz doznał względnie niewielkich uszkodzeń: zwłaszcza sklepienie piętra przebiła bomba lotnicza (nie eksplodowała jednak). W latach 1949-1953 ratusz w pełni odrestaurowano pod kierownictwem Marcina Bukowskiego, skuwając tynki z elewacji wschodniej, zaś zniszczoną więźbę z czasów renowacji Lüdeckego zastąpiono nową, o konstrukcji stalowej. Turystów z całego świata przyciąga najstarsza restauracja w Europie, która znajduje się w piwnicach ratusza. (Piwnica Świdnicka).
Tekst opracowany na podstawie artykułu z Wikipedii